بورگی و همکاران ارتباط مصرف انفرادی میوه و سبزیجات با خطر ابتلا به فشار خون بالا را در سه مطالعه کوهورت آینده‌نگر بزرگ با 187453 شرکت‌کننده و بیش از 20 سال پیگیری بررسی کردند.
کل مصرف میوه کامل با خطر کمتر ابتلا به فشار خون بالا مرتبط بود، در حالی که مصرف کل سبزیجات با خطر ابتلا به فشار خون بالا ارتباط نداشت. در مورد کشمش پلویی ملایر مصرف ≥ 4 وعده در هفته (یک وعده = 40-50 گرم) با کاهش خطر فشار خون همراه بود.
به نظر می رسد فشار خون، یک عامل خطر برای فشار خون بالا، پس از مصرف 84 گرم کشمش در روز کاهش می یابد. به گفته نویسندگان، افزایش مصرف فیبر غذایی و پتاسیم موجود در کشمش ممکن است به کاهش فشار خون کمک کند.
علاوه بر این، پلی فنل ها ممکن است در ترویج آزادسازی نیتریک اکسید و کاهش فشار خون نقش داشته باشند. به نظر می رسد مصرف کشمش کلسترول تام، LDL-c و برخی بیومارکرهای التهابی را کاهش می دهد.
با این حال، مطالعات مداخله‌ای با تمرکز بر اثرات خوردن کشمش بر سلامت CV افراد سالم و افراد دارای عوامل خطر CV وجود ندارد.
کارآزمایی‌های بالینی بیشتری باید انجام شود تا نتیجه‌گیری محکم‌تر شود.
شاخص گلیسمی (GI) پاسخ گلوکز خون پس از مصرف غذای آزمایشی حاوی کربوهیدرات را نسبت به غذای مرجع حاوی کربوهیدرات، به طور کلی گلوکز یا نان سفید، توصیف می کند.
شاخص انسولین (II) به عنوان یک شاخص مستقیم از پاسخ انسولین پس از غذا به یک غذای آزمایشی در مقایسه با بخش ایزوانرژیک یک غذای مرجع (گلوکز یا نان سفید) تعریف شده است.
غذاها به عنوان دارای GI یا II پایین (< 55)، متوسط (55-69) یا بالا (> 70) طبقه بندی می شوند. کشمش دارای GI و II پایین تا متوسط است که آن را به گزینه ای سالم برای افراد مبتلا به دیابت یا مقاومت به انسولین تبدیل می کند. این شاخص ها توسط چندین نویسنده تجزیه و تحلیل شده است.
مقادیر GI برای کشمش در افراد کم تحرک و پیش دیابتی پایین (≤ 55) و در افراد تمرین هوازی (55-69) متوسط بود، در حالی که II برای همه گروه ها پایین بود.
مقدار GI برای کشمش در بزرگسالان سالم 64 بود و اخیراً مقدار 49 به دست آمد. به طور کلی، مقادیر GI گزارش شده از 49 تا 69 و مقادیر II از 47 تا 54 متغیر است. فروکتوز، که فراوان ترین قند موجود در کشمش است، به نظر می رسد مسئول این مقادیر شاخص باشد، زیرا دارای GI پایین 4 ± 15 است.
